آمایش سرزمین
حسن مسعودی؛ داود امینی؛ حامد ابراهیمی
چکیده
دولت‌ها و جوامع مختلف در طول تاریخ، همواره سرزمین‌های تحت ید خود را در راستای ادارة بهتر سرزمین و حفظ تمامیت ارضی کشور، به نواحی و مناطق مختلف تقسیم نموده‌اند؛ که امروزه با مفهوم برنامه‌ریزی فضایی و آمایش سرزمین و به طور خاص‌تر «منطقه‌بندی سرزمین» مرتبط می‌باشد. علاوه بر این، منابع و امکانات نیز به طور یکسان در پهنة سرزمینی ...
بیشتر
دولت‌ها و جوامع مختلف در طول تاریخ، همواره سرزمین‌های تحت ید خود را در راستای ادارة بهتر سرزمین و حفظ تمامیت ارضی کشور، به نواحی و مناطق مختلف تقسیم نموده‌اند؛ که امروزه با مفهوم برنامه‌ریزی فضایی و آمایش سرزمین و به طور خاص‌تر «منطقه‌بندی سرزمین» مرتبط می‌باشد. علاوه بر این، منابع و امکانات نیز به طور یکسان در پهنة سرزمینی توزیع نشده‌اند و این امر ضرورت تقسیم سرزمین را به واحدهای کوچکتر دو چندان می‌کند. منطقه‌بندی سرزمینی موضوعی است که با تقسیم سرزمین به نواحی و مناطق مختلف، به دنبال مدیریت منسجم و تقسیم کار سرزمینی و بهره‌گیری از پتانسیل‌های مناطق مختلف در جهت کاستن از نابرابری‌ها و عدم تعادل‌های سرزمینی می‌باشد. در همین راستا، کشور ایران در طول دهه‌های گذشته بارها از سوی سازمان‌های مختلف به مناطق متعددی تقسیم شده است که آخرین بار در سال 1396، کشور ایران به نه منطقة کلان تقسیم گردید. این تحقیق که از نوع توصیفی ـ تحلیلی می‌باشد، در ابتدا با بررسی گستردة ادبیات تحقیق، تاریخچه‌ای جامع از سیر برنامه‌های آمایشی و منطقه‌بندی در کشور ارائه داده و سپس به نقد و بررسی آن‌ها می‌پردازد. در ادامه، با بهره‌گیری از نظرات متخصصان و با استفاده از روش AHP، مهم‌ترین معیارهای مؤثر بر منطقه‌بندی سرزمینی شناسایی و اولویت‌بندی شد. بر اساس یافته‌های این بخش از تحقیق، به ترتیب معیارهای «فرهنگی ـ اجتماعی» «دفاعی ـ نظامی»، و «سیاسی ـ اداری» و زیرمعیارهای «مسائل محیطی»، «سطح توسعه‌یافتگی مناطق»، «پراکنش جمعیت»، «الگو و نوع حکومت» و «تهدیدات و مسائل امنیتی»، بیشترین اهمیت را در منطقه‌بندی سرزمینی دارا می‌باشند. در نهایت، بر مبنای یافته‌ها و نتایج تحقیق، نگارندگان منطقه‌بندی پیشنهادی خود را در قالب ده منطقة کلان سرزمینی ارائه دادند.
